Το ψάρεμα του θράψαλου με την τεχνική του eging
Του Δημήτρη Σφαλτού
Φωτό: Θέμης Γιανόπουλος, Δημήτρης Σφαλτός
Το καλοκαίρι σηματοδοτεί την έναρξη του ψαρέματος σε ένα από τους πιο αιμοβόρους κυνηγούς των μεγάλων βαθών, του θράψαλου.
Πρόκειται για ένα κεφαλόποδο , πολύ ιδιαίτερο , επιθετικό, δυνατό και μοιάζει αρκετά με το καλαμάρι.
Παρόλο που επιστρατεύονται διαφορετικά δολώματα, πολύ μεγαλύτερα σε όγκο, το θράψαλο μπορεί να ψαρευτεί άνετα με την τεχνική του eging, και μάλιστα μπορεί να γίνει πολύ διασκεδαστικό εάν χρησιμοποιήσουμε λεπτά εργαλεία.
Το θράψαλο (Ommastrephes sagittatus) είναι ένα κεφαλόποδο , και ανήκει στην ίδια συνομοταξία με το καλαμάρι, την σουπιά και το χταπόδι. Μπορεί να φτάσει σε πολύ μεγάλα μεγέθη, μέχρι και 6,5 κιλά καταγεγραμμένο ψαρευτικό μέγεθος, και πρόκειται για έναν πολύ δεινό κυνηγό.
Βρίσκεται σε μεγάλα θαλάσσια βάθη και αλιεύεται κυρίως από το σκάφος ή από την ακτή με απότομα βαθιά νερά.
Το χρώμα του είναι το βαθύ κόκκινο, αλλά μέσω των χρωματο-υποδοχέων στο σώμα του, μπορεί να αλλάζει χρώματα, ανάλογα με την διάθεσή του. Η τροφή του απαρτίζεται κυρίως από ψάρια, αλλά στο διαιτολόγιό του υπάρχουνε όλα τα άλλα μαλάκια, οστρακόδερμα, ακόμα και άτομα του ιδίου είδους.
Ο κανιβαλισμός είναι πολύ συνηθισμένος στα θράψαλα, και αποτελεί ένδειξη του αιμοβόρικου χαρακτήρα τους.
Το θράψαλο μοιάζει αρκετά με το καλαμάρι, οι κύριες διαφορές τους είναι το σχήμα των κάτω πτερυγίων της ουράς , που στο θράψαλο είναι κοντό τριγωνικό, ενώ στο καλαμάρι βραχύ ρομβοειδές. Το θράψαλο έχει δέκα πλοκάμια, ενώ το καλαμάρι 8.
Τα πλοκάμια του θράψαλου έχουν διπλές σειρές με βεντούζες, οι οποίες διαθέτουνε και δοντάκια για να αρπάζουνε καλύτερα τα θύματά τους. Υπάρχει και διαφορά στο κρέας τους, στο θράψαλο είναι πιο σκληρό και ελάχιστα λιγότερο γευστικό, σε σχέση με το καλαμάρι.
Το ψάρεμα του θράψαλου ξεκινάει από την δύση του ήλιου και μετά. Τα δολώματα που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αρχικά είναι τα φρέσκα ψάρια, όπως το σαφρίδι, η σαρδέλα, η γόπα, η ζαργάνα κτλ.
Η αποδοτικότητα εξαρτάται από την περιοχή και το πόσο πονηρεμένα είναι τα θράψαλα, λόγω της υπεραλίευσής τους. Επιπλέον υπάρχουνε ψεύτικες θραψαλιέρες, οι οποίες είναι μεγάλες ψεύτικες καλαμαριέρες , με πολύ μεγαλύτερα και δυνατά αρπάδια, που μπορούνε να φτάνουν τις τρείς και τέσσερις σειρές.
Οι θραψαλιέρες είναι από πλαστικό υλικό , που πολλές φορές μπορεί να φωσφορίζει. Τα θράψαλα έλκονται πάρα πολύ από το φως και τον φωσφορισμό, όπως άλλωστε και τα περισσότερα κεφαλόποδα.
Επίσης οι θραψαλιέρες που φωτίζονται με ακτίνες UV, τείνουν να έχουνε μεγαλύτερη αποδοτικότητα , σε σχέση με αυτές που φωτίζονται με το συνηθισμένο ορατό φως.
Το πιο γνωστό μέσο για να ψαρέψουμε το θράψαλα στην Ελλάδα είναι το «καφτερό», μία μεγάλη βελόνα στην οποία περνάμε ένα ψαροδόλι, και στο τελείωμα της υπάρχουνε τα αρπάδια της θραψαλιέρας. Στο πάνω μέρος υπάρχει μια τρύπα, για να περάσουμε την παραμάνα της αρματωσιάς.
Οι θραψαλιέρες επειδή προορίζονται να ψαρέψουνε σε μεγάλα βάθη, έχουνε εφοδιασμένο βαρίδι στο τελείωμα των αρπαδιών τους. Τα βάρη αυτά ξεκινάνε από 80 γρ και μπορούνε να φτάσουνε μέχρι και 300 γρ, ανάλογα με το βάθος και τα ρεύματα της περιοχής που ψαρεύουμε.
Για να ψαρέψουμε ερασιτεχνικά τα θράψαλα από το σκάφος, θα χρειαστούμε μια ποικιλία από θραψαλιέρες, καφτερά, ή μεγάλες καλαμαριέρες από 4,5 egi και πάνω.
Η θραψαλιέρα δένεται σε μια δυνατή παραμάνα και η μάνα μπορεί να είναι πετονιά μεγάλης διαμέτρου από 0,90 χιλιοστά, έως και 1,2 χιλιοστά, νήμα Dacron διαμέτρου 1 χιλιοστό, ή και μικτό τμήμα Dacron με παράμαλο πετονιά , για να μην φαίνεται το λευκό dacron κοντά στην θραψαλιέρα και πονηρεύει τα θράψαλα.
Εναλλακτικά από το κλασικό μεγάλο καρούλι όπου βρίσκεται τυλιγμένη η πετονιά ή το νήμα Dacron, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ένα καλάμι jigging με ένα μηχανισμό οριζοντίου τυμπάνου ή σταθερού.
Ο μηχανισμός γεμίζεται με νήμα από 20-30 λίμπρες, γιατί το να σηκώσεις ένα θράψαλο από τα 150 μέτρα με την αντίσταση που κάνει, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση.
ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ EGING ΓΙΑ ΘΡΑΨΑΛΑ
Εγώ προσωπικά, επειδή είμαι λάτρης των λεπτών εργαλείων, ξεκίνησα να ψαρεύω τα θράψαλα με εξοπλισμό βαρύ eging/spinning, κάτι που σε πολλούς μπορεί να φαντάζει εντελώς παράλογο (και όχι άδικα).
Τα θράψαλα στο ψάρεμά τους μπορούνε να φέρουνε πραγματικά τον εξοπλισμό στα όριά τους, επειδή στο ανέβασμα φουσκώνουνε με νερό , ανοίγουν τα πλοκάμια τους και κάνουν πολύ δύσκολη την ανάκτησή τους.
Επειδή όμως προσωπικά μου αρέσουνε τα αθλητικά και τα δύσκολα, χρησιμοποιώ εκτός από το βαρύ καλάμι eging (egi weight 3,0-4,5 egi) ένα καλάμι spinning με δράση κορυφής , εξειδικευμένο για χρήση με σιλικονούχα δολώματα. O μηχανισμός μου είναι ένας πολύ δυνατός καθαρόαιμος spinning, μεγέθους 2500, με μεγάλη ρηχή μπομπίνα και δυνατά φρένα.
Ο μηχανισμός γεμίστηκε με 0,15 mm νήμα (0,8 PE) , συνδέθηκε ένα fluorocarbon παράμαλο 0,28 χιλ με ένα κόμπο tony pena , και μια παραμάνα ασφαλείας eging, για να πιάσουμε το καφτερό-θραψαλιέρα.
Εχω απόλυτη εμπιστοσύνη στον εξοπλισμό μου, και εκτός του γεγονότος ότι πολλές φορές τον έχω φέρει στα όριά του με μεγάλα λαβράκια, πίστευα ότι στα θράψαλα θα ήταν το απόλυτο τεστ! Το σιλικονοκάλαμο δεν με απογοήτευσε ποτέ, ούτε και ο μηχανισμός με την έλξη του, ακόμα και σε θράψαλα που άγγιζαν τα 3 κιλά! Σιγουρα ο εξοπλισμός έρχεται στα όρια με τα μεγάλα θράψαλα, τα χέρια πονάνε, αλλά η εμπειρία είναι ριψοκίνδυνη και αξέχαστη!!! Εσείς εαν δεν θέλετε να ρισκάρετε ,χρησιμοποιήστε καλάμια για vertical jigging , με μηχανισμούς περιστροφικού τυμπάνου για συρτή.
Για να ψαρέψουμε τα θράψαλα, θα ξεκινήσουμε να μπούμε στην θάλασσα μόλις αρχίσει να σουρουπώνει. Είναι η καλύτερη ώρα για να ξεκινήσει κανείς να ψαρεύει τα θράψαλα, που σαν γνήσιοι κυνηγοί, θα ψάξουνε τα θηράματά του με την έναρξη του σκοταδιού.
Το ψάρεμα του θράψαλου, μπορεί να εξειδικευτεί αρκετά, ανάλογα με τις απαιτήσεις του κάθε ψαρά και πόσο θέλει να «κάψει» το θέμα. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως, το ψάρεμά του είναι απλό και αρκετά διασκεδαστικό. Ρίχνουμε την θραψαλιέρα και προσέχουμε να έχουμε πάντα επαφή με το δόλωμα.
Την αφήνουμε μέχρι να πιάσει πάτο, την σηκώνουμε ένα με δύο μέτρα και περιμένουμε. Εάν δεν έχουμε χτύπημα ανεβάζουμε κάποια μέτρα και περιμένουμε. Τα θράψαλα τρώνε σε όλα τα βάθη, φτάνει εμείς να ψάξουμε να τα βρούμε. Είναι επίσης πιθανό εαν τα θράψαλα είναι από κάτω μας, να μην προλάβει να πατώσει, ούτε στην πρώτη ριξιά!
Το βυθόμετρο είναι μια καλή επιλογή για το σκάφος για να ψάξουμε τα θράψαλα, εκτός εάν ψαρεύουμε σε περιοχές που τα θράψαλα είναι κυριολεκτικά παντού, όπως για παράδειγμα στα μεγάλα βάθη του Κορινθιακού κόλπου.
ΜΕΘΟΔΟΙ ΨΑΡΕΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΡΑΨΑΛΑ
Τα κεφαλόποδα είναι γνωστό ότι έλκονται από το μικρό τεχνητό φως. Αυτό γίνεται γιατί συνήθως το φως πρώτα έλκει όλα τα μικρόψαρα, που αποτελούν την τροφή των θραψάλων. Είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο τα θράψαλα να μαζεύονται από την μικρή νόμιμη λάμπα που έχουμε στο σκάφος, για να εξυπηρετούνται οι ανάγκες του ψαρέματος, γιατί μαζεύονται κοντά μας αφρόψαρα.
Η κλασική τακτική είναι να ρίχνουμε την άγκυρα, και να ξεκινούμε το ψάρεμα. Στατιστικά τα πρώτα τσιμπήματα από τα θράψαλα θα τα πάρουμε κοντά στην βυθό.
Όσο όμως περνάει η νύχτα και σκοτεινιάζει, το φως της βάρκας μαζεύει τα μικρόψαρα, και στην συνέχεια τα θράψαλα ανεβαίνουνε όλο και πιο ψηλά στα μεσόνερα, διευκολύνοντας το ψάρεμά μας.
Από κάποιο σημείο και μετά θα βλέπουμε τα θράψαλα κυριολεκτικά στον αφρό, μικρά και μεγάλα , να κυνηγάνε μπροστά στα μάτια μας τον γόνο, κάτω από την μύτη μας.
ΤΟ ΤΣΙΜΠΗΜΑ ΤΟΥ ΘΡΑΨΑΛΟΥ
Το θράψαλο σε σχέση με τα άλλα κεφαλόποδα της συνομοταξίας τους, έχουνε μεγάλη ταχύτητα και δύναμη στο τσίμπημά τους. Το πιο κλασικό σενάριο τσιμπήματος και συνηθισμένο, είναι όπως πέφτει το καφτερό προς τον βυθό, να νιώσουμε στο νήμα ένα «κενό».
Εκεί το θράψαλο έχει πιάσει την θραψαλιέρα και την σηκώνει στα μεσόνερα. Σε αυτό το σημείο καρφώνουμε δυνατά και μόλις νιώσουμε το βάρος να αυξάνει, τραβάμε γρήγορα και συνεχόμενα χωρίς διακοπές, μέχρι να φέρουμε το θράψαλο στην βάρκα.
Δεν σταματάμε το μάζεμα, γιατί το θράψαλο εάν βρει κάποιο κενό, μπορεί να ελευθερωθεί πολύ εύκολα από τα αρπάδια της θραψαλιέρας. Ένα άλλο τσίμπημα, είναι όταν έχουμε σταθεροποιήσει το δόλωμα, να νιώθουμε κάποια στιγμιαία δυνατά τσιμπήματα.
Εκεί το θράψαλο «βεντουζάρει» λίγο και αφήνει το δόλωμα. Σε αυτή την περίπτωση αφήνουμε την θραψαλιέρα να βυθιστεί αργά και περιμένουμε το «κενό».
Σε πολλές περιπτώσεις τέλος, όπως τραβάμε την θραψαλιέρα προς το σκάφος, το θράψαλο επιτίθεται από τα χαμηλά και αρπάζει το δόλωμα. Εκεί νιώθουμε απότομα βάρος, πολλές φορές απότομο κατέβασμα του καλαμιού. Καρφώνουμε άμεσα και τραβάμε χωρίς σταμάτημα το θράψαλο πάνω στο σκάφος.
Η ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΙΚΗΣ ΤΟΥ EGING ΣΤΟ ΨΑΡΕΜΑ ΤΩΝ ΘΡΑΨΑΛΩΝ
Για να ξεκινήσουμε το ψάρεμα με το καλάμι και την τεχνική του eging, θα συνδέσουμε ένα καφτερό πάνω στην παραμάνα του παράμαλου, με βάρος μέχρι και 70 γρ.
Πάνω στο καφτερό θα έχουμε από πριν περάσει ένα ψαροδόλι, εγώ επέλεξα να ξεκινήσω με μισή ζαργάνα, αφού της έκοψα την μύτη της και την έδεσα με ελαστικό νήμα .
Προσέχουμε να περάσουμε κεντρικά στην ραχοκοκαλιά το ψαροδόλι, γιατί το θράψαλο δαγκώνει και τραβάει το δόλωμα τόσο δυνατά, που μπορεί να το πάρει από το καφτερό, ή να το διαλύσει ολοσχερώς.
Οι δαγκωματιές από τα θράψαλα πάνω στο ψαροδόλι είναι τόσο δυνατές, που κόβουνε ολόκληρα κομμάτια και φεύγουν! Μια καλή τεχνική είναι να δέσουμε με ελαστικό νήμα το ψαροδόλι πάνω στην βελόνα της θραψαλιέρας ή με νήμα στην περιοχή της ουράς.
Το καλάμι που ψαρεύω τα σιλικονούχα, έχει τόσο ευαίσθητη μύτη, που φαίνεται το απειροελάχιστο τσίμπημα στην μύτη του και σε ολόκληρο το blank, ειδικά με την χρήση του 0,8 PE νήματος (0,15 χιλ).
Επέλεξα να αρχίσω να κατεβάζω την θραψαλιέρα μου προς τον βυθό, χρησιμοποιώντας την αντιεπιστροφή του μηχανισμού spinning, έτσι ώστε να κατεβαίνει πολύ αργά στον βυθό.
Στατιστικά τις περισσότερες τσιμπιές από τα μεγαλύτερα θράψαλα τις παίρνω με αυτόν τον τρόπο, οπότε είναι μια τεχνική που προτιμώ. Κατεβάζω μέχρι να νιώσω το τσίμπημα, ή μέχρι το καφτερό να ακουμπήσει τον πυθμένα. Εάν γίνει αυτό , τότε ανεβάζω την θραψαλιέρα δύο με τρία μέτρα (για να αποφύγω μεγάλα μουγκριά του βυθού) και περιμένω.
ΟΙ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΑΜΙ EGING ΚΑΙ Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΟΥ ΘΡΑΨΑΛΟΥ
Με το καλάμι μου εκτελώ μικρά τινάγματα , όπως ακριβώς στις κινήσεις του eging από το σκάφος. Αυτά τα τινάγματα μπορεί να είναι μικρά τινάγματα και αναμονή, κινήσεις μεγάλου εύρους με το σήκωμα του καλαμιού, απότομες μανιβελιές και σταμάτημα πάλι.
Αυτές οι κινήσεις μπορούνε να γίνουν μόνο με καλάμι με δράση κορυφής (όπως τα βαριά καλάμια eging, τα eging βάρκας, και αυτά για σιλικόνες), και σε συνδυασμό με λεπτό νήμα στον μηχανισμό. Η θραψαλιέρα έχει βάρος και δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα, να κάνεις τινάγματα με αυτό το καλάμι, ειδικά εάν ψαρεύεις στα 100 μέτρα. Αυτό εξαρτάται και από την αεροδυναμική του δολώματος. Θα πρέπει να αναφέρουμε ότι τα κλασικά καλάμια light eging δεν κάνουν για αυτό το ψάρεμα και υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να σπάσουν από το βάρος της αρματωσιάς και από το άρπαγμα μεγάλων θραψάλων.
Οι κινήσεις είναι πιο εύκολες με μια κομμένη ζαργάνα , που έχει λιγότερη αντίσταση στο νερό, παρά με ένα μεγάλο σαφρίδι, που έχει μεγαλύτερη αδράνεια μέσα στο νερό.
Μόλις νιώσω το τσίμπημα του θράψαλου ή το κενό που νιώθουμε στο νήμα, όπως κατεβαίνει η θραψαλιέρα, κατεβάζω την μύτη του καλαμιού, κλείνω των αντιεπιστροφή και καρφώνω με δύναμη. Εάν το θράψαλο καρφωθεί, το καλάμι θα «φορτώσει» βάρος απότομο, σημάδι ότι το κεφαλόποδο είναι πάνω.
Τότε με ασταμάτητα γρήγορα «τρομπαρίσματα» του καλαμιού, τραβάμε το θράψαλο προς τα πάνω στο σκάφος. Προσοχή , η κίνηση πρέπει να είναι γρήγορη και χωρίς διακοπή, γιατί το θράψαλο όπως ανεβαίνει ρουφάει νερό, ανοίγουνε τα πλοκάμια του και κάνει συνέχεια τραβήγματα δυνατά προς τα κάτω.
Εκεί χρειάζεται η προοδευτικότητα ενός καλού καλαμιού, να απορροφήσει τα τραβήγματα του θράψαλου και να μην φύγει από τα αρπάδια της θραψαλιέρας. Η όλη μάχη και το μάζεμα του θράψαλου-ειδικά από μεγάλο βάθος-είναι από τα πιο συναρπαστικά πράγματα στο ψάρεμά του, ειδικά όταν τα ψαρεύουμε με λεπτό εξοπλισμό.
Η δύναμη που βάζουν και το μεγάλο βάρος τους , είναι μία φάση που βάζει σε οριακή κατάσταση τον λεπτό εξοπλισμό του eging, σε σημείο που λες τώρα θα σπάσει, τώρα θα σπάσει! Πιστεύω επίσης πολλές φορές, ότι στο ψάρεμα των θραψάλων με τον εξοπλισμό που χρησιμοποιώ, εάν το καλάμι και ο μηχανισμός είχαν στόμα, σίγουρα θα με έβριζαν...
Αυτό που θα πρέπει να προσέξουμε μόλις το θράψαλο βγει ελάχιστα έξω από νερό, είναι να μην μας καταβρέξει με νερό. Με την έξοδο των πλοκαμιών, πετάει τόσο νερό προς όλες τις κατευθύνσεις όταν στριφογυρίζει, που σε κάνει κυριολεκτικά χάλια! Μία τακτική είναι να το κρατήσουμε έξω από το σκάφος μέχρι να πετάξει 3-4 φορές νερό, και μετά να το βάλουμε μέσα , ή να το πιάσουμε γρήγορα από το σώμα του και να γυρίσουμε τα πλοκάμια προς την θάλασσα, μέχρι να αδειάσει το νερό που έχει στην κουκούλα του.
Πιστέψτε με έχει πολύ γέλιο όταν το θράψαλο κάνει μπουγέλο τον διπλανό ψαρά, αλλά όταν σου αδειάσει όλο το θαλασσινό νερό , συνοδευόμενο με παχύρευστη βλέννα στο πρόσωπό σου, δεν είναι καθόλου ευχάριστο θέαμα!!!
Μελάνια δεν θα δείτε στα θράψαλα , όπως στις σουπιές και στα καλαμάρια, αλλά μιλάμε πραγματικά για πολύ, πολύ νερό! Μια πετσέτα η μια δεύτερη αλλαξιά ρούχα στο σκάφος, (ή μια ομπρέλα...) μπορεί να θεωρηθεί απαραίτητη...
ΜΙΚΡΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΣΤΟ ΨΑΡΕΜΑ ΤΟΥ ΘΡΑΨΑΛΟΥ
Εάν τα θράψαλα είναι δύστροπα στο φαγητό τους, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε μικρά φωτάκια led που αναβοσβήνουνε μόλις έρθουνε σε επαφή με το θαλασσινό νερό.
Το φως έλκει τα θράψαλα, ειδικά αυτά με κόκκινο φωτισμό. Υπάρχουνε και τα πράσινα, τα οποία δουλεύουνε και αυτά, αλλά έχω μια αδυναμία στο κόκκινο, λόγω την ιδιότητας των κεφαλόποδων να βλέπουνε στο υπεριώδες uv.
Άλλο κόλπο είναι να περάσουμε μια σφήνα από sialum μέσα από το παράμαλο και να σπάσουμε ένα κόκκινο sialum, το οποίο θα είναι σε απόσταση από το δόλωμα περίπου 60-70 εκατοστά. Αυτό το αμυδρό φως έλκει επίσης τα θράψαλα , και τα κάνει να τσιμπούνε πολύ περισσότερο στις αρματωσιές μας.
Εάν μας τελειώσουνε τα ψαροδόλια , μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ένα μεγάλο πλοκάμι από κάποιο θράψαλο. Το περνάμε σαν το σκουλήκι μέσα από την βελόνα του «καφτερού» και το δουλεύουμε όπως όλα τα δολώματα.
Το καλό με το πλοκάμι είναι ότι είναι πολύ ανθεκτικό, αντέχει στα δαγκώματα, εάν ταλαιπωρηθεί μπορούμε απλά να συμπληρώσουμε και άλλο πλοκάμι, και το πιο καλό είναι ότι δεν έχει μεγάλη αντίσταση η θραψαλιέρα στα τινάγματα με το καλάμι μας.
Το πλοκάμι δουλεύει πολύ καλά όσο είναι φρέσκο. Έλκει τα θράψαλα με τα χρωμοφόρα κύτταρα που διαθέτει. Εάν αρχίσουνε τα θράψαλα να μην τρώνε στο πλοκάμι, απλά αλλάξτε το με ένα φρέσκο. Μπορεί να εκπλαγείτε...
Όταν βρούμε που τρώνε τα θράψαλα, είναι πολύ χρήσιμο να κλιπάρουμε την πετονιά στο κλιπ του μηχανισμού. Έτσι σημειώνουμε τα βάθη και ξέρουμε που τρώνε ανά πάσα στιγμή για να εντείνουμε τις προσπάθειές μας.
Τα θράψαλα μπορούνε να φτάσουν σε μεγάλα μεγέθη, άνετα και συχνά θα πιάσουμε μεγέθη των 2,5 -3 κιλών. Αυτά είναι τα καλύτερα στο ψάρεμα με το λεπτό καλάμι και το νήμα, καθώς η κόντρα και η δύναμη που βάζουν, είναι συναρπαστικά στο ψάρεμά τους.
Πραγματικά «ξεχεριάζεσαι» , όταν το φέρνεις από το 100+ μέτρα , αλλά μόλις ακουμπήσει μέσα στο σκάφος, ο πόνος στο χέρι φαντάζει πολύ γλυκός! Αυτά τα μικρά τερατάκια τρώνε στα μεγαλύτερα βάθη και είναι πονηρά και δύστροπα. Θα φάνε στις πιο εκλεπτυσμένες και «λεπτές» αρματωσιές, θα φάνε στο πιο φρέσκο δόλωμα, θα φάνε στην καλύτερη παρουσίαση, ενώ η πάλη μαζί τους θα είναι αξέχαστη εμπειρία!
Αυτά τα ολίγα για το ψάρεμα του θράψαλου με την τεχνική του eging, με καλάμι και μηχανισμό. Θα επανέλθουμε σύντομα όμως στο μέλλον, γιατί υπάρχουνε πολλές εξειδικευμένες λεπτομέρειες και μυστικά , που έχουμε να μοιραστούμε μαζί σας.
Μέχρι τότε , να είστε όλοι καλά!