Το ψάρεμα του τόνου: Η ψαρευτική εμπειρία μιας ζωής.... Α life time fishing experience!
Του Δημήτρη Σπύρου
Φωτογραφίες : Δημήτρης Σπύρου, Νίκος Σπύρου
Δεν ξέρω πραγματικά τι είναι ριζωμένο βαθειά μέσα στον καθένα από εμάς ,που του αρέσει το ψάρεμα , δεν ξέρω αν είναι γραμμένο στο DNA μας από τη στιγμή που θα γεννηθούμε…
Η μια πρώτη δυνατή επαφή με αυτό, μας σφραγίζει ανεξίτηλα και αρχίζει να ρέει στο αίμα μας.
Από εκεί και έπειτα αυτό που ξέρω, είναι ότι όποιος δεν έχει ζήσει τη συγκίνηση του να καταφέρεις να πιάσεις ένα μεγάλο ψάρι σαν τον τόνο ξεγελώντας το, δεν μπορεί να το κατανοήσει , αλλά ούτε να του το μεταδώσεις με τον γραπτό ή τον προφορικό λόγο …
Η ΑΦΗΓΗΣΗ
Ήταν 18 Μαΐου του 2003 ένα ηλιόλουστο πρωινό ,σαν όλα τα πρωινά στην ανατολή του καλοκαιριού . Εκείνη την εποχή δειλά δειλά για ελάχιστα άτομα που ψαχνόντουσαν σε νέες τεχνικές είχε αρχίσει να μας προβληματίζει η ιαπωνική τεχνική του Jigging. Αν και από ένα τυχαίο γεγονός ένα χρόνο πριν με το Σπύρο το Πουλημένο είχαμε αρχίσει να κάνουμε τα πρώτα βήματα σε αυτή τη τεχνική ,δεν μπορώ να πω ότι είχαμε φτάσει σε υψηλό επίπεδο.
Με τις μασχάλες …χωρίς τρίχα από το καλάμι , οι επιτυχίες μας έφταναν ίσα -ίσα σε μερικά θηράματα όχι τεράστιου μεγέθους .Στην Ελλάδα ακόμα και τότε δεν υπήρχαν παρά σε ελάχιστα εξειδικευμένα μαγαζιά κάποιοι πλάνοι, και όχι τα καλάμια και τα μηχανάκια για αυτήν την τεχνική που υπάρχουν σήμερα . Έτσι και εκείνο το πρωινό αποφασίσαμε με τον μικρότερο αδελφό μου να δοκιμάσουμε για ακόμη μια φορά να ψαρέψουμε με την τεχνική του Jigging δυτικά της Κέρκυρας, στη περιοχή της παλαιοκαστρίτσας . Θα πηγαίναμε με το παραδοσιακό βαρκάκι ,που ο αδελφός μου μεταφέρει τουρίστες στις σπηλιές της περιοχής ,το οποίο ήταν εξοπλισμένο με ένα φτηνό βυθόμετρο.
Το βυθόμετρο ίσα -ίσα σε άφηνε να δεις τα μέτρα και τις υψομετρικές διαφορές , μιας και δεν το ήθελε για ψάρεμα ,αλλά πιο πολύ για την ασφάλεια του βάθους . Εννοείτε ότι την εποχή εκείνη η τεχνολογία που παρέχεται σήμερα στο φίλο ψαρά ήταν τελείως διαφορετική, και δε μπορούσε να σου δώσει την πληροφορία για τα ψάρια της περιοχής που περνούμε με τα σημερινά όργανα .
Επίσης στον εξοπλισμό μας ήταν και ένα GPS χειρός, το οποίο ήταν και πανάκριβο εκείνη την εποχή . Σε αυτό είχα περάσει κάποια σημάδια ,και βάση αυτού θα γινόταν και η επιλογή των τόπων που θα δοκιμάζαμε να ψαρέψουμε .Αφού φορτώσαμε τα πράγματα στη βάρκα ξεκινήσαμε για το πρώτο στίγμα, το οποίο δεν απείχε μακριά και ήταν ένα μεγάλο γκρέμι ,μια υποθαλάσσια κορυφή στα 15 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Η ξέρα αυτή έκανε ένα απότομο κατέβασμα στο 90 μέτρα ,μια τεράστια κολόνα από βράχο που θαρρούσες ότι κάποιος τη φύτεψε στο πυθμένα μες το πουθενά . Φτάνοντας στο σημείο ετοιμάσαμε τον εξοπλισμό μας. Εξοπλισμό ,που αν κάποιος τον έβλεπε σήμερα θα γελούσε με μαύρο δάκρυ!!! Εννοείτε ότι το μηχανάκι και το καλάμι πιο πολύ θύμιζε εργαλεία για μολύβι φύλακα, παρά για την τεχνική του vertical Jigging. Το νήμα ήταν διάμετρος 0,36 χιλιοστά και το παράμαλλο 0,60 , όχι fluorocarbon. Το πλανάκι ήταν ένα κοντόχοντρο της MEGABAIT, το οποίο ερχόταν με ένα μεγάλο αγκίστρι πιασμένο στο πίσω μέρος στο μισό μήκος του πλάνου . Αυτό το είχα πάρει από το Λαυρέντη Παρασκευαΐδη (www.biggame.gr) , τον οποίο τότε ούτε τον γνώριζα ούτε με γνώριζε ,μέχρι εκείνη τη μέρα… Aναρωτιόμουν βέβαια γιατί να έβαζαν σε ένα τέτοιο πλάνο τόσο μεγάλο αγκίστρι , εγώ το είχα αλλάξει με ένα άλλο το οποίο θεωρούσα ιδανικό για το μήκος του πλάνου, αλλά και για τα ψάρια που στόχευα .
Η απότομη αποχή κρατούσε μαγιάτικα και συναγρίδες , αυτά ήταν τα θηράματα που είχα στο μυαλό μου ότι θα μπορούσα να δελεάσω εκείνη τη μέρα . Έτσι ξεκίνησε εκείνο το πρωινό και τίποτα δε μας προϊδέαζε ότι θα ζούσαμε την πιο δυνατή ψαρευτική εμπειρία της ζωής μας !!! Μην έχοντας την δυνατότητα το βυθόμετρο να μου παρέχει την πληροφορία για το ακριβές σημείο που βρίσκεται ο πλάνος , τον άφησα να πατώσει και άρχισα ρυθμικά να τον ανεβάζω ,με ταυτόχρονες δυνατά jerks του καλαμιού, που συνοδευόταν με το γύρισμα της μανιβέλας από το μηχανάκι . Ήταν μια επώδυνη τεχνική τότε για εμάς , μιας και καταφέραμε να την κάνουμε σωστά μετά από πολλά χρόνια όταν την κατανοήσαμε. Το βασικό ήταν να κάνουμε όχι όσα βλέπαμε στα βίντεο του διαδικτύου, αλλά να βρούμε την σωστή τεχνική του πώς να παρουσιάζεις το δόλωμα σου στο θηρευτή.
Πρώτη δεύτερη φορά το δόλωμα κάτω στον βυθό και ξανά πάνω ,εγώ στη πλώρη και ο αδερφός μου στην πρύμη, για να αποφύγουμε τυχόν μπερδέματα . Ξαφνικά και ενώ είχα σηκώσει αρκετά μέτρα από το βυθό και ήμουν έτοιμος να ανοίξω τα φρένα για να κατέβει πάλι ο πλάνος στο πυθμένα, αισθάνθηκα ένα «γκώσιμο» ,λες και ο πλάνος κάπου να έμπλεξε… Παράξενο σκέφτηκα ,ήμουν σίγουρος ότι ο πλάνος ήταν αρκετά μέτρα από το πυθμένα. Θα «έμπλεξα» είπα του αδελφού μου ,πάω να τραβήξω για δεύτερη φορά, πάλι ντεμένο το δόλωμα… Και ξαφνικά εκεί που σκεπτόμουν τον χαμένο πλάνο, το νήμα άρχισε να φεύγει σαν τρελό!
-Ψάρι Νίκο, φώναξα!!! Αμέσως το πρόσωπο μου άστραψε από χαρά, και αν λογάριαζα καλά από τα φρένα που παίρνει, θα ήταν μαγιάτικο καλό.. Αμέσως μάζεψε ο αδελφός μου το καλάμι του και ήρθε κοντά με την απόχη. Όμως κάτι δε μου πήγαινε καλά ,τούτο δω το ψάρι δεν έλεγε να σταματήσει ! Έβλεπα μπροστά στα μάτια μου να ξετυλίγεται όλο το νήμα ,πίσω από το νήμα (το οποίο ήταν 250 μέτρα) , είχα βάλει και 300 μέτρα «μάνα» 60 άρα για να μη ξοδέψω χρήματα να το γεμίσω όλο με νήμα… Τούτη την τσιγκουνιά κόντευα να την πληρώσω με την εμπειρία μιας ζωής !!!
-Ρε Νίκο τι στο διάολο έπιασα ,ρώτησα απορημένος … Το ξέφρενο φευγιό του ψαριού δεν είχε σταματημό ,όλο και πιο πολύ φαινόταν η μεσηνέζα αφού τελείωνε το νήμα… Εννοείται άρχισαν να μου μπαίνουν ιδέες, σκεπτόμουν ότι ο κόμπος που είχα κάνει μεταξύ του νήματος και της πετονιάς ήταν αρκετά πρόχειρος.
Δεν πίστευα ότι κάποιο ψάρι σαν και αυτό θα έπαιρνε όλο το νήμα και θα έφτανε στη μεσηνέζα . Λάθη σαν αυτά είναι που θα σε βελτιώσουν και κάθε μέρα θα σε τελειοποιήσουν σαν ψαρά. Λίγα μέτρα είχαν μείνει μέχρι τον κόμπο και οι δυο κοιτάζαμε το μηχανάκι σαστισμένοι. Ντιν-ντιν-ντιν ακούστηκε από τα δαχτυλίδια, και ο κόμπος ακλούθησε τη πορεία του ψαριού ! Τώρα είχαμε αγχωθεί και οι δυο, το ψάρι είχε πάρει περίπου 300 μέτρα και δεν του είχαμε πάρει ούτε ένα μέτρο! Σε κάποια στιγμή το νάιλον χαλάρωσε !
-Όχι ρε πούστη μου!!! ,σκέφτηκα, έκοψε!!!
-Τραβά γρήγορα, μου λέει ο αδελφός μου!!! Όχι ,το ψάρι ήταν πάνω ,αλλά αυτή τη φορά ερχόταν με δύναμη προς τα πάνω μας! Το μηχανάκι κόντευε να πιάσει φωτιά , γρήγορα γυρνούσα τη μανιβέλα ,να του πάρω τα μπόσικα. Καρφωμένοι και οι δύο, με τα μάτια μας στη μεσηνέζα, η τελευταία οποία έδειχνε σχεδόν κάθετη προς το βυθό.
-Ποσά μέτρα είμαστε Νίκο?, ρώτησα .
-156 μέτρα, μου απάντησε.
-Φοβάμαι ότι πάει κάτω να τριφτεί στο πυθμένα!
Ξαφνικά όμως το καλάμι γέρνει, το ψάρι είναι πάνω και αρχίζει πάλι το τρελό φευγιό! Αυτή τη φορά η μεσηνέζα χάνεται στη θάλασσα πολλά μέτρα μπροστά από τη βάρκα ,τόσο που νόμιζες ότι το ψάρι θα εμφανιστεί στον ορίζοντα!! ! Βάλαμε μπροστά τη μηχανή στο ρελαντί ,πάλευα να καταφέρω να βάλω το κόμπο μέσα στον μηχανισμό, γιατί πίστευα ότι εκεί θα κόψει το ψάρι. Όσο πάλευα να φέρω το κόμπο κοντά τόσο το ψάρι έπαιρνε ,σε μια στιγμή δεν άντεχα άλλο…
-Νίκο πάρτο εσύ, του είπα, και του έδωσα το καλάμι . Ξεκούραστος ο αδελφός μου άρχισε να παίρνει μέτρα στο ψάρι ,πρέπει να είναι ή σκύλος, ή τόνος ,μου λέει . Πάω πίσω, κοιτάζω το GPS ,το ψάρι μας είχε απομακρύνει αρκετά από το σημείο με πορεία δυτικά . Σε κάποια στιγμή φωνάζει ο Νίκος
-Να ο κόμπος, τον βλέπω! Ντιν-ντιν-ντιν ,ο κόμπος πέρασε τα δαχτυλίδια και αφού έκανε μερικές στροφές το νήμα στο μηχανάκι , έλαμψε πάλι το πρόσωπο μας!!! Τώρα οι ελπίδες μεγάλωναν στο να πάρουμε το ψάρι . Καθ ‘όλη τη διάρκεια της πάλης να επισημάνω ότι το καλάμι ήταν λυγισμένο, το μεγάλο ψάρι τραβούσε τη βάρκα δυο τόνων με 4 μίλια, και αυτό γινόταν μέσω του νήματος ,του καλαμιού ,και των χεριών μας ! Ήταν μια επώδυνη διαδικασία που δε σε άφηνε να κρατήσεις το καλάμι πάνω από 10 λεπτά ,εδώ όμως έχουν περάσει ήδη δυο ώρες και συνεχίζεται το ίδιο σκηνικό…
Ο ήλιος να έχει φτάσει ψηλά και να καίει , η αγωνία για το τι θα γίνει με το ψάρι που είχε πιαστεί στο καλάμι μας να είναι ζωγραφισμένη συνεχώς στα πρόσωπα μας , και εμείς απτόητοι στον αγώνα μας!
Το ψάρι μία έπαιρνε το δρόμο για το πυθμένα ,και μία να νομίζεις ότι θα βγει 100 μέτρα μπροστά από τη βάρκα! Αυτό οφειλόταν στην φοβερή ταχύτητα που ανέπτυσσε το ψάρι εκείνη την ώρα , να εμείς να πασχίζουμε κάθε φορά να φέρουμε τον κόμπο μέσα στο μηχανάκι! Αφού παίρναμε κάποια μέτρα πίσω με μεγάλη δυσκολία , να αρχίζει πάλι το τρελό φευγιό ,λες και πιάστηκε εκείνη την ώρα . Επίσης κάποιες στιγμές "μουλάρωνε" εκεί σταθερό, να μη σου αφήνει να του πάρεις ούτε ένα μέτρο. Μετά πάλι τα ίδια, το μηχανάκι να αδειάζει σε δευτερόλεπτα ! Εκείνη τη μέρα κατάλαβα πολλά, κατάλαβα ότι αυτά τα ψάρια μαχητές δε θέλουν μόνο ειδικό εξοπλισμό ,αλλά και μεγάλα ευρύχωρα σκάφη. Επίσης αν βλέπατε πως τυλιγόταν το νήμα μέσα στο μηχανάκι από την αφόρητη πίεση θα πιστεύατε ότι θα μπερδευτεί στο πρώτο φευγιό .
Όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο πολύ κουραζόμαστε , αλλά και τόσο πιο πολύ μεγάλωνε η επιθυμία στο να βγούμε νικητές από αυτή τη μάχη . Είχε πάει 3 ώρα το μεσημέρι και ακόμα παλεύαμε το ψάρι… Μας είχε 5 ώρες στο καλάμι ,πραγματικά είχαμε εξουθενωθεί … Η αγωνία είχε δώσει τη θέση της στη κούραση, αλλά και την απορία για το πόσο ακόμα θα τραβούσαμε αυτό το γλυκό μαρτύριο! Σκεφτόμασταν βέβαια και τι άραγε να είχαμε πιάσει ,μιας και καμία φορά δεν είχαμε καταφέρει να φέρουμε το ψάρι κάτω από τη βάρκα έστω να το δούμε … Είχε περάσει αρκετή ώρα με το ίδιο σκηνικό να συνεχίζεται. Εγώ είχα ξαπλώσει στη πρύμη της βάρκας και κοιτούσα εξουθενωμένος τον ουρανό ,περιμένοντας τη σειρά μου να πάρω το καλάμι με το θηρίο !
-Δημήτρη, φώναξε ξαφνικά ο αδελφός μου, φέρνω το βάρος του!
Πετάχτηκα πάνω! Το ψάρι είχε παραδοθεί! Είμασταν 5 μίλια μακριά από εκεί που είχε πιαστεί. Σιγά-σιγά ερχόταν το νήμα με δυσκολία ,λες και φέρνεις τσουβάλια με τσιμέντο! Το ψάρι αντίδραση καμία . Ανέβηκα στη πλώρη, όπου η βάρκα έχει ένα μικρό άλμπουρο για να βλέπω καλυτέρα . Μία κοίταζα το βαθύ μπλε ,μία το μηχανάκι ,μία τον αδελφό μου… Κοιταζόμασταν αμίλητοι και δεν ξέραμε με τι παλεύουμε πέντε ώρες . Είχε πάει μεσημέρι και ο ήλιος έκαιγε.
-Βλέπεις τίποτα; ,μου λέει ο Νίκος
-Τίποτα Νίκο ακόμα ,πρέπει να είναι βαθιά! Προσπαθούσα με το βλέμμα να διαπεράσω το βαθύ μπλε, έστω να δω μια σκιά ,κάτι που να μου έδινε μια πληροφορία για το τι πιάσαμε. Δεν πέρασαν λίγα λεπτά και μια τεράστια λάμψη έκανε την εμφάνιση της αρκετά μέτρα κάτω από τη βάρκα! Το ψάρι ερχόταν κυκλικά παραδομένο προς τα πάνω! Γούρλωσα τα μάτια μου!
-Ρε Νίκο είναι τέρας!, αναφώνησα ! Ο αδελφός μου δε τολμούσε να σηκωθεί από το κάθισμα που ήταν τα τελευταία 20 λεπτά, απλώς γυρνούσε υπομονετικά τη μανιβέλα από το μηχανάκι. Το ψάρι ήρθε στον αφρό ,ένας πανέμορφος τόνος !!! Ποτέ δεν είχα δει ζωντανό διπλά σε βάρκα τόσο μεγάλο ψάρι!!! Το φέραμε κοντά, πιάνω το γάντζο και με όλη τη δύναμη προσπαθώ να τον καρφώσω στο κεφάλι ! Για μεγάλη μου απογοήτευση, ο γάντζος όχι μόνο δε κάρφωσε το ψάρι, το οποίο έχει κεφάλι σκληρό λες και είναι πανοπλία ,αλλά ίσιωσε κιόλας!!! Άντε φέραμε ένα τόνο διπλά από τη βάρκα ,ε και; Για φέρτον μέσα τώρα ,εδώ θέλω να σε δω!!!
Η καρδιά μας εκείνες τις στιγμές πήγε να σπάσει, τα χέρια μας έτρεμαν , δεν ξέραμε τι να κάνουμε… Ξέρεις τι είναι μετά από πέντε ώρες να έχεις φέρει το ψάρι δίπλα από τη βάρκα και να σου φύγει, επειδή δε μπορείς να το μπάσεις μέσα; Ξαφνικά χώνω τα χέρια μου στα βράχια και το πιάνω σφικτά!
-Νίκο πιάσε και εσύ από δω φώναξα!!! Με την πρώτη προσπάθεια τίποτα ,το ψάρι να μην μπορεί να ξεκολλήσει από τη θάλασσα , η κουπαστή της ξύλινης βάρκας είναι πολύ πιο ψηλή από τα πολυεστερικά σκάφη, και εκείνη τι στιγμή αυτό ήταν φοβερό εμπόδιο για να μπάσουμε το ψάρι μέσα. Μια δεύτερη προσπάθεια και το ψάρι αρχίζει να σηκώνεται.
-Μην το αφήσεις Νίκο, πάμε, φώναξα. Όσο βλέπαμε ότι το ψάρι καβαλούσε την κουπαστή, τόσο πιο πολύ δύναμη βρίσκαμε μέσα μας. Μόλις το τεράστιο κεφάλι πέρασε μέσα, το σώμα το ακολούθησε και γλίστρησε και αυτό!!!
Το ψάρι ήταν δικό μάς και τίποτα και κανένας δε μπορούσε να το αλλάξει αυτό!!! Αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, ζητωκραυγάζαμε ,αυτά τα συναισθήματα ούτε πουλιούνται πουθενά, ούτε αγοράζονται!, Είχαμε ζήσει μια εμπειρία μιας ζωής ,από αυτές που αν είσαι τυχερός ζεις μια φορά στη ζωή σου… Στην επιστροφή πήρα τηλέφωνο φίλους και γνωστούς ,δεν μπορούσα ούτε εγώ, ούτε ο αδελφός μου να πιστέψουμε την επιτυχία μας . Στο δρόμο σταματήσαμε να το ζυγίσουμε σε μια πλάστιγγα από αυτές που ζυγίζουν τα σταφύλια . Ο δείκτης σταμάτησε στα 128 κιλά! Μετά από μια εβδομάδα με τον Πουλημένο πιάσαμε ένα μεγαλύτερο, το οποίο το κόψαμε εμείς οι ίδιοι, γιατί λόγω του καιρού ήταν επικίνδυνο να συνεχίσουμε . Το ψάρι τεμαχίστηκε όλο και μοιράστηκε σε γνωστούς και φίλους, και ποιος δεν έφαγε από εκείνο το ψάρι θυμάμαι…
Σήμερα η ουρά του κοσμεί τη ψησταριά μου, για να μου θυμίζει κάθε φορά εκείνη τη μέρα, ένας άθλος για μένα, μιας και το ψάρι πιάστηκε με πενιχρό εξοπλισμό, αλλά έγραφε το ονομά μας. Δεν ξέρω αν στο μέλλον θα καταφέρω να πιάσω ένα ισάξιο ή πιο μεγάλο θήραμα, αλλά πραγματικά δεν με ενδιαφέρει! Εκείνο τα ψάρι με γέμισε σαν ψαρά, και ακόμα και τώρα που χουν περάσει 18 χρόνια, τρέμω στην ιδέα ότι εκείνο το πρωινό θα μπορούσα να χάσω αυτό το ψάρι τρόπαιο . Ήταν για εμάς a life-time experience, που λένε και οι ξένοι . Περιττό να πω ότι τα χέρια μας πονούσαν για τις επόμενες εβδομάδες ,οι φωτογραφίες είναι από εκείνη τη μέρα ,φωτογραφίες για να μας θυμίζουν αυτή τη φοβερή εμπειρία που ζήσαμε εγώ και ο αδελφός μου, μια εμπειρία μιας ολόκληρης ζωής!!!